هارد ديسکها در دهه 1950 اختراع شدند. در ابتدا آنها ديسکهاي بزرگي به ضخامت 20 اينچ بودند و فقط مقدار محدودي اطلاعات را ميتوانستند ذخيره کنند. در ابتدا نام آنها "ديسکهاي ثابت يا ماندني" (Fixed Disk) يا "وينچسترز" (Winchesters) يک اسم رمز که قبلا براي يک محصول محبوب (IBM) استفاده مي شد. بعدا براي تشخيص هارد ديسک از فلاپي ديسک نام هارد ديسک بر روي آنها گذاشته شد.

هارد ديسکها يک صفحه گرد سخت (بشقاب) دارند که قادر است ميدان مغناطيسي را نگه دارد، بر خلاف لايه پلاستيکي انعطاف پذيري که در فلاپي ها و کاستها ديده مي شود.
در ساده ترين حالت يک هارد ديسک هيچ تفاوتي با يک نوار کاست ندارد. هم هارد ديسک و هم نوار کاست از يک تکنيک براي ذخيره کردن اطلاعات استفاده ميکنند. اين دو وسيله از مزاياي عمده ذخيره سازي مغناطيسي استفاده ميکنند. ميدان مغناطيسي براحتي پاک و دوباره نوشته مي شود. اين ميدان براحتي مي تواند الگوي شار مغناطيسي اي که بر روي ميدان ذخيره شده را به ياد بياورد.