NFC به معنای «ارتباط میدانی با بُرد کوتاه» است. مجموعه‌ای از استانداردها برای تلفن‌های هوشمند یا هر دو دستگاه دیگری که قرار است از طریق نزدیک شدن (فاصله تماس تا پنج سانتی‌متر) با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این مجموعه استانداردها شبیه 802.11b یا 802.11n برای وای-فای است، یعنی پروتکل‌هایی را برای ارسال و دریافت اطلاعات تنظیم می‌کند. در حال حاضر این فناوری شامل تبادل داده ها می شود و راه اندازی یا نصب آن در برابر فناوری های ارتباطی پیچیده تری مثل Wi-Fi ساده تر است.

 این فناوری در دو فرم اکتیو و پسیو قابل اجرا است که دستگاه‌های اکتیو با منبع انرژی داخلی امکان دریافت و ارسال اطلاعات را دارد اما دستگاه‌های پسیو به انرژی دستگاه‌های اکتیو در انتقال فایل وابسته است و طبیعتا تنها امکان ارسال اطلاعات از طریق آن‌ها وجود دارد. این فناوری با جای‌گذاری در اسمارت‌فون‌های پیشرفته بجز مسئله کیف پول الکترونیکی، برای نقل و انتقال فایل در فواصل بسیار نزدیک نیز مورد استفاده قرار گرفته و به عنوان جایگزینی برای بلوتوث با سرعت کمتر و با فاصله بسیار نزدیک مطرح شده است.

نکته:

پیرو یادداشت دوست عزیزی که مرا متوجه نکته ظریفی کردند (که از حسن نظر و دقت ایشان کمال تشکر را دارم) یادآور می شوم که NFC حروف اختصاری  Near Field Communication می باشد.